Verkiezingen
Bijdrage van wethouder Marten Japenga
Terugblik op de verkiezingen van 15 maart
Het is altijd spannend met verkiezingen. In de aanloop er naar toe wordt er
door allerlei mensen hard gewerkt om mensen te overtuigen om een stem uit te
brengen, dat sowieso, het liefst op jouw partij.
Voor mij is dat ook al jaren een activiteit die bij verkiezingen hoort. Vanaf mijn tienerjaren ging ik met mijn oudere broers mee om posters op te hangen, ooit nog van Jongeling en Schutte. In de loop der jaren ging ik dat zelf doen, vaak met gelijkgestemde vrienden. Dat was vooral leuk. Net je rijbewijs en dan met posters en een grote emmer behangerslijm en een keukentrapje in je autootje door het dorp gaan van bord naar bord.
En dan elke keer weer de spanning van de dag zelf en de uitslagenavonden. Soms blij met de uitslagen soms ook teleurgesteld over het resultaat. Maar teleurstelling had een inbedding in geloofszekerheid die leidde tot de overtuiging dat het uiteindelijk ook wel weer goed komt.
De laatste verkiezingen voor Provinciale Staten en de Waterschappen zijn voor de ChristenUnie teleurstellend verlopen. Je zoekt naar oorzaken. Worden we afgerekend op het landelijk beleid? Dan komt soms zomaar de vraag op of je dan maar beter niet in een kabinet (of lokaal in een college) moet gaan zitten omdat het vaak leidt tot stemmenverlies na verloop van tijd. Dat is best lastig. Maar uiteindelijk moet ook een BBB voldoen aan wetgeving en rechterlijke uitspraken. Je kunt wel de route wat wijzigen maar niet de doelstellingen, als we tenminste een wereld willen achterlaten waar nog geleefd kan worden.
Het geeft natuurlijk stof tot nadenken. Wat voor land willen we zijn en wat voor dorp of stad. En hoe willen we omgaan met mensen. Wat is de stem van de inwoners ons waard? Dat is toch de essentie van democratie. Maar hoe vertaal je dat in goed beleid en in een goede (menselijke) uitvoering? En wat is het gevolg als we de stem van de inwoner altijd de doorslag laten geven? Komt er dan nog wel een nieuw gebouw, een nieuwe wijk, een plek voor asielzoekers of statushouders? Het is daarom dat we gemeenteraden, Provinciale Staten en een Parlement hebben. Om alle belangen af te wegen om daarmee te komen tot rechtvaardige wetgeving en idem dito uitvoering.
In deze omgeving kan het sterke en het zwakste belang worden afgewogen. Dan gaat het niet om degene die het hardste schreeuwt of diegene die het meeste geld inbrengt. De weging en besluitvorming moet door onze volksvertegenwoordigers gebeuren. Zeker een lastig parket waar men in zit. Maar dat is ook democratie: het goede zoeken voor land, provincie en gemeente in een veelheid van aspecten en krachten. Dat is dus niet op de bank zitten en slechts je mening ventileren op en in de (social) media. Dat is de mouwen opstropen en aan de slag: posters plakken, je aansluiten bij een vereniging of politieke partij, nadenken hoe het dorp of de stad of land het beste kan worden ingericht. Radicaal het goede doen, zoals Bonhoeffer dat noemde. Dan staan we in een lange traditie en plakken we over enige tijd de posters op van Mirjam Bikker, bij leven en welzijn.
